الغلّ كنز. الطّاقات المتوفّرة للانسان مقسومة لانواع، م الباهي للخايب. الغلّ م النّوع النّادر اللي يلمّ الاثنين : الخايب و الباهي. كي يمكنك الغلّ، ما تنجّمش تقعد ساكت. ما تنجّمش جوست « تقبل » و « ترضى » و « تقتنع

الغلّ أكحل –
الدّنيا معبّية إكحلال ، الكحوليّة مش مشكل في ذات نفسو –
الغلّ ياكل الرّوح –
الغلّ يغذّي الرّوح. كي تبدا مغلغل ما تهبّطش يديك و ما تأيّسش –
النّقمة مش باهية –
النقمة حاجة أخرى، وقت اللي تتجرّا و تحاسب غيرك تقول إله ولا شيطان –
الغضب مش باهي –
كي تعطيه المقود متاع راسك، أيه، مش باهي –
ياكلك –
ناكلو –
الحقد حامي و يحرقك –
الغلّ دافي و نحرق بيه –

المكان : مركز الطّفولة المندمج بزاوية مرناق. بلاصة بكلّها صغار و كبار. كانك م الصّغار، راك يا والديك ماعادش عينهم بيك، يا العيلة داخلة بعضها ع الاخّر بين موت و حبس. الحاصل، الكبار الكلّ، م الإدارة للمربّين للعسّاس يغزرولك « كبّول » و كرفي متع خدمة و حسّ و هرج. المحبّة تشنشينة تتعدّى في التلفزة في رمضان، كان خلّاوك تتفرّج.
متعدّي ماشي نقابل شكون يقربلي يخدم في المركز، طالع م البطحة. كرهبة رباعية الدّفع كيما يقولو في المحاضر، كحلة عاطية ع البنّي ميتاليزي، دخلت تجري بالقويّ. شدّت فران شايح و القريفاي صفّر تحتها. تحلّ الباب. زوز يدين شادّين طفل صغير عمرو ما يفوتش ثلاثة أربعة سنين، حطّوه ع القاعة. تسكّر الباب. ديمارات الكرهبة بالقوي و عملت دومي تور. الدّنيا مشات غبابر في العين و الخشم و شعر الراس. تنفضت الغبابر، نلقاه قدّامي و يغزرلي في عينيّ. الحكاية الكلّ ثواني لفّ لفّ. غزرتو تعدّات من عينيّ و خرّجت يدين شدّت عصرتني من مسلاني. صدمة ؟ رعب ؟ حاجة أقوى ؟ حاجة ما حقّهاش تكون. تمسمرت في بلاصتي. تطرشقت من فمّو صيحة
لتوّة نسمع فيها –
مش من حقّ العالم أنّو الطّفل هاذاكة يعيش اللّحظة هاذيكة –
ما عالمش –
تتذكّر ؟؟؟ –
اشنيّة نتذكّر. لتوّة مشدود من مسلاني من داخل –
و اشنيّة عملت ؟؟؟ –
خريت فيه، ىش عندي عملت –
مغلغل –
ع الآخر –
مش من حقّو، العالم –
ما عالمش كان هكّة –

الغشّ يمشي و يطفى. زيد الغشّ و النّقمة يلزّوك للغلط
انتقمت برشة في حياتك، آش ربحت ؟؟؟ –
ارتحت في وقتها. أما اللي تنحّالي من روحي ما رجعش –
علاه تنتقم ؟؟ –
ماهو وهم. وهم ال »ما تعرفنيش انا شكون » –
و انت شكون ؟ –
انت –
معناها حتّى حدّ –
و معناها النّاس الكل –
ماكش وحيد زمانك، و ماكش سبيسيال –
عرفت بعد ما انتقمت –

المالوسي، الأرض السّاحرة بين بوزيّان و المكناسي. ما عدّيتش حياتي نحبّها ولا مستعرف بيها. حلّيت عينيّ نحقرها و نرا فيها و في ناسها وسخ و تخلّف و تقوعير. هكّة تعوّدت في المكتب و في الحومة. العربي و عايشة، اولاد القسم اللي جايين من بيوت العشوش ما كنتش نمشي نقعد بحذاهم ولا نحكي معاهم. إخّيه، مماسيخ و اقعار، ما يعرفوش يلبسو. و انا كي تجي تشوف، سروال قطيفة و مريول كيما جا. راسمالهم اللي ما فماش ما ارخص منهم في الفريب و جاو قدّي.هوما امماسيخ على خاطر حبّو يقعدو امماسيخ. هوما اقعار على خاطر حبّو يقعدو اقعار. و انا خير منهم، خاطر المعلّم و المعلّمة و بابا و المدير و اولاد و بنات القسم و الكبار اللي في الحومة الكلّ يقولو هكّة. كي يشوفوني يتبسمو و يسلمو. كي يشوفوهم يتقزّزو. زيد كلّ شيّ كان قدّامهم، هوما ما يحبّوش يقراو.
البلاد، بكلّها العربي و عايشة. عمّي و عمّي و عمّي لاخر اللي ماهمش بحذانا في المدينة و « متحضّرين ». عمّاتي. خالاتي. أخوالي. أولادهم و بناتهم. م اللي صغار، انا خير منهم : انا النظيف المتربّي القرّاي المتحضّر، و هوما الحفا و العرا و القرا. كي نجيو نلعبو مع بعضنا، ديما مستحفظين عليّ.
كيفاه عميت بالسّاهل ؟؟ –
والله لا نتذكّر –
انت خير منهم ؟؟؟ –
لااااااااااا. نفرح كي نطلع منهم –
بعد الإضراب متع الليسي، كلّ شيّ دخل بعضو. طلعو يكذبو الكلّ. آمنة و دروس التّربية المدنيّة و اللي بيناتهم. و جات مرواحة للبلاد
آش صار ؟؟؟ –
اكتشفت –
و حشمت –
و غلغلت –
على روحك ؟؟؟ –
عليك انت، قاعد على حجرتك تتفرّج، و في بالك بيّ ع الحيط و ما قلتليش –
ما عينيش باش نحكي معاك –
احتجتك تحكي معايا –
مانيش نخدم عندك –
صحيح –

اكتشفت اللي مانيش خير منهم. و اكتشفت اللي ماهمش خير منّي. مالي إلا واحد منهم. و تبدّلت الأسئلة فجأة، و ولّات بكلّها ماشية في جيهة وحدة : تنجّم تحلم بحاجة ولاّ.
جاوبوك ؟؟؟ –
مش بالكلام. اللّي ضحك ضحك، و اللي بكا بكا –
ما عينيش بش نحكي معاك –
شبيك ؟؟؟ –
مازلت مغلغل عليك –
مش منّي –
كنت تنجّم –
علّموني –
طمزت عينيك و اتّكّيت –
كنت صغير –
يزّي م الكذب –
باهي –

الغلّ ماهوش القهرة، القهرة تبرّك، و الغلّ يعيش فيك، يكبر معاك و كلّ مرّة يحرّكك لقدّام
لوين ؟؟؟ –
لعالم آخر –
في خيالك ؟؟؟ –
لا. نصنع عالم آخر حقّاني غير ها العالم اللّي م الصّغرة يعلّمك تكره روحك –
ما عندكش حلّ آخر ، يا تبدّل العالم يا يبدّلك –
نعرف –
و ما تنجّمش تبدّل العالم كي ما تتبدّلش –
الغلّ يحلّ العينين –
العينين المحلولة تبدّل –
العالم مش من حقّو يعمل فيهم هكّة –
ما عالمش –
و تقدّ روحك ؟؟؟ –
بالطبيعة. روحي هي اللي ما تقدّنيش –

تعدّاو نهارين و ليلتين. أصعب حاجة هي المرّة الاولى. أوّل مرّة تبات في الشّارع، أوّل مرّة تبات في الشّرّ، أوّل مرّة الأرض قاحلة، و اللي تعرفهم تحشم بش تتلفتلهم. بعد نهارين و ليلتين، بدا يأيّس م الحلّ. من غير بطاقة تعريف، ما فمّاش كيفاه يجبد الفلوس. في المركز غزرولو على جنب، و عينيه على ميثاق خدمة المواطن المعلّق في كواطرو كبير بحذا كواطرو المعلّم. « خدمة المواطن »، تذكّر كي كان يصدّق دروس التّربية المدنيّة. خسرو عليه كان « برّا للمروج طلّع شهادة ضياع ». طلع في الترينو ثلاثة مرّات و هبّطوه في القلعة الكبرى رجع لحمّام سوسة على ساقيه. في الثنية لقا ثلاثة ميات ملّيم مفرّتين، حطّهم في تاكسيفون « آلو *** نحبّ نروّح و ما لقيتش كيفاه » « آهاوكا صبّيتلك في الكونت عشرة الاف » « عندي فيه فلوس الكونت، المشكلة بطاقة التعريف » « أمورك أنا اللي عليّ عملتو » » تعلّق التّليفون الأول. مازالت ميا. يا ياخو بيها كاكي يا يعمل بيها تليفون واحد آخر. « آلو باتريك؟؟؟ ننجم ناخو فلوسي ايسبيس الشهر هذا؟؟؟ » « لا، الكونتابيليتي تمشي بالفيرمون ».
تقهرت ؟؟؟ –
أيه … عندي و فرد وقت ما عنديش … حقّي و فرد وقت ما ننجّمش –
و الشّرّ، الشّرّ … ماخيبها كي تجوع و ما عندك ما تعمل –
تلقى روحك أضعف حاجة ممكنة –
و المخّ يسكت –
و القلب يبوّط –
وقتها جيت قعدت بحذاك ع الحجرة –
وقتها جعنا مع بعضنا –
في اللّيل، بعد ما جرّب المباتة تحت البالاصات و ما نفع الأيام الأولى، قرّر يتمشّى حتّى لسوسة م الثنية التوريستيك. شهر لتالي يشطح و يردح هوني و لغادي. يمشي و يلم في بوانت الدّخّان عشا، و الكراهب ماشية جاية تلمع.
شبيه ما شافني منهم حدّ ؟؟؟ مشكلتي كانت تتحلّ كان وقف واحد سئل على الانسان الماشي في الضياع –
انت شفت غيرك ؟؟؟ –
نهارتها حلفت –
المرّة الجّاية كي نبدا في الكرهبة –
و نشوفني في الكيّاس نلوّج بعينيّ على قوت ينحّي الموت –
ناقفلي –
حلفناها مع بعضنا –
و غلغلنا مع بعضنا –
و قدّاه من واحد ينطّر عينيه بين الشوارع و ما يحبش يطيح للذّلّ –
ملاين –
ماكش باش تنجّم تاقفلهم الكلّ –
مش لازم الكلّ، اللي يعرضني –
و لازمك كرهبة قبل –
حتّى ببسكلات، مش مشكلة –
ماكش ربّي –
هاذاكة علاه ننجّم ، مادامني مستحفظ بالغلّ –
و كي تاقفلو و يبراكيك –
الانسان مش من طينة خايبة ولا باهية –
هاذاكة العالم –
العالم غالط –
ما عالمش –
متفاهمين –

تدخل فيك السّكّينة بالشّوية بالشّويّة، و اللّي يدزّ فيها في ضلوعك مطبّس عينيه و يعاود « ما نحبّش نوجعك. أمان ما نحبّكش تتوجع ». مع كلّ ملّيماتر يدخل فيه حرف الحديد الماضي ، يتعاود الصّوت اللي كان مسربو في وذنك دافي « مانيش نوجع فيك، ما تلومنيش، ما نحبّكش تتوجع »
ماهو ينحّي السّكّينة –
مشكلتو مش السّكّينة –
مالا مشكلتو أنا ؟؟؟ –
لا، مشكلتو روحو –
و أنا ؟؟؟ –
ماهوش يرا فيك. انت وحدك ترا في روحك –

هبط الظّلام، و الناموس بدا يدخل أفواجا أفواجا من تشبيكات باب الحديد الفيرفورجي. روايح السبخة بدات تطلع، كيما في ليالي أوت الكلّ. البيت كي القفص، الباب اللي كان يربطها بالدار مسكّر بالياجور و السيمان، و باب الفيرفورجي عاطي ع النّهج و البطحا. حومة كاملة تتعدّى، و حومة كاملة تتفرّج. شهر معروض في القفص، الماكلة ثلاثة مرّات في النّهار، و كتاب القرءان محطوط في انتظار يحفظ سورة البقرة عن ظهر قلب. حومة كاملة تتعدّى و حومة كاملة تتفرّج، و هو محصور، و هو راقد، و هو واقف كي المدكّ المعدني ورا خطوط الحديد المشبّكين يبحلق في حجر القريفاي
و الله تحسّو إنسان باهي هاك الحجر –
أيه تحسّو ياسر على رويحتو و ناس ملاح –
بضحك و لعب، ما عمرو ما ضرّني –
و ديما موفّرلك منظر مزيان –
زيد كي جريت عليه حفيان و انا صغير، نتذكّرو ما يجرحش، و يعمل إحساس دراكيفاه –
و تدرديع البسكلات، نسيتو ؟؟؟ –
لا، باهيشي، و الحسّ متاعو كي نبدا نمشي فوق منّو، خرش خرش يبدا يعمل –
ياسر ناس طيّبة القريفاي –
أيه، ما يضرّش –
حتّى كي تطيح عليه و تتجرح –
ما يقلّكش « خاطيني » –

حومة كاملة تتعدّى، كلّ نهار، ولّا جزء م المشهد. اصحابو جاو تفرّجو فيه. اللي مش اصحابو زادة، جاو تفرّجو فيه. فرح كي شاف سهيل جاي، أوّل مرّة، هو و منتصر و رياض و صبري. مازالو كي عدّاو النّوفيام، و هو عدّالهم امتحاناتهم و نجحو. نقّز من اخر البيت/قفص فرحان. سهيل أوّل واحد بدا يرمي في الكاكي. الاولاد ضحكو و كملو رماو كاكي و قعدو يفدلكو معاه. شمس أوت قايظة، ما نجموش يطوّلو. قعدو كل نهار يتعدّاو. ما عادش ينقّز من اخر البيت. ولّا يخزر لحجر القريفاي.
و بنين الكاكي ؟؟؟ –
تتمنيك ؟؟؟ ماك تعرفني ما نحبّش الكاكي –
و نعرف زادة اللي بعد ما مشاو كليتو –
ماهو يقجقج عليه النّمّال و يكثر عليّ في البيت و يسري عليّ كي نرقد و انت تعرف نومي قدّاه خفيف –
ماخيبو إحساس النّمّال كي يسري على بدنك و انت راقد –

في اللّيل حسّ التّلافز يبدا طالع. الجّو صافي لدرجة اللي تسمع اصوات التلافز الكلّ اللي في الحومة، خلّاط على جلّاط. وقتها البارابول لاموضة، و كلّ واحد وين موجّه الموجة. بالطّبيعة أقرب حسّ متع تلفزة هو حسّ تلفزة بيت الصّالة. البيت من غير ضوّ، كان ضوّ البلديّة، و بين الفرزيط ع اليسار و حسّ الصّالة ع اليمين و سمفونية التلافز البقراجية يلقى روحو محاصر بالحسّ اللي ما عينوش بيه.
ياخي اش تحب ؟؟؟ –
ما نعرفش بالضبط، و انت ؟؟؟ –
يا ولدي ما تهبّلنيش، انت أنا –
مثبّت ؟ –
مش بالضّبط الحق –
انت تفرّجت عليّ في القفص و قعدت على حجرتك –
ما عندي ما نحكي معاك وقتها –
خلّيتني وحدي –

الوحدة ماهيش كي تلقى روحك في بلاصة ما فيها حدّ، هاذيكة العزلة. الوحدة ماهيش كي ما تحكي مع حدّ و ما يحكي . معاك حدّ. الوحدة ماهيش كي ما تلقى لشكون تشكي و لشكون تبكي. الوحدة وقتلّي روحك تفرغ و ما عندها ما تحكي معاك. الوحدة وقتلّي يزدم عليك وحش و تلقى اللي حاسبو جزء من روحك هزّ سلاحك من يدّك و عطاك بالظّهر و مشا يكسّر بيه في كعبة لوز اشتهاها. الوحدة كي تختفي م البال، و منهم بالك لنت بيدك. الوحدة كيف كلّ شيّ، كان حجر القريفاي، يتخلّى عليك.

ما نعرفش عليها حاجة كبيرة. أما في الوقفات ديما حاضرة، و كي تعبّر تلقاها بقلب و دمّ. النّاس هاذم حسّاسين. قاعدة وحدها في قهوة، مكهّبة، و كعبة اليأس معشّشة فوق منها كي خيال البوتلّيس. مشيتلها « ماكش وحدك، و ماهيش صحرا ». حديث و مواساة. بعد سنين حبّت تتحرّك م البلاصة اللي هي فيها و تثيّق مخّها و تجرّب تخمّم هي و تقود هي. الضّرب من كلّ بلاصة. « ماكش وحدك، و ماهيش صحرا » و كليت في بلاصتها الضّرب و هزّيت السّبّ و التهنتيل و التمرميد.
خلطت آخر لحظة للكار. الناس الكل موجودة، و انا اخر واحد. هابطين نحييو واجب لصديقة و عشيرة في حياتها نفهمو بعضنا أكثر م الدم و العروق. تعرفني ما عامل شيّ. تعرفني كيفاه كي تجي العين في العين. غزرتلها، ناوي ع السّلام. زلقت عينيها. جات بش تغزر و ريتها لحظة اللي خافت و هربت. أما خير، تغزر للحقيقة و تحرج روحها مع العصابة، و إلا تغزرلي من ورا القفص ؟؟؟ طلعت للكار، قعدت وحدي عشرة سوايع مشي، عشرة سوايع رجوع.
وين لقيت روحك ؟؟؟ –
في الصّحرا –
شكون معاك ؟؟ –
وحدي –

الوحدة بالحق، وقتلي ما تخلّي حدّ يلقى روحو وحدو، و من غير ما تعمل شيّ تتلفّت تلقاها صحرا. الرّمل يحرق تحت الساقين، و ما عندك حلّ كان أنك تمشي. تمشي. تمشي. وين؟؟؟ الله أعلم. ما فماش أفق القدّام. ما فمّاش أفق ع اليمين. ما فمّاش أفق ع اليسار. ما فماش أفق لتالي. تقعد تمشي و روحك تغزرلك من ورا القفص متّكية على حجرتها، ما عندها ما تحكي معاك.
جا بش يقوللها « توحّشتك » سبقتو و قالتلو « ماعادش نحبّك. بين خفقة القلب السابقة و خفقة القلب اللي جات مبعدها، عاصمة الوحدة.

شقّ الصّحرا تو نحكي معاك –
كي نشقّها ماعادش نحكي معاك –
و تخلّيني وحدي ؟؟؟ –
ماهيش صحرا، و ماكش وحدك –

Ceci est un récit fictif.

Avant de sortir à l’école, une pensée traversa sa tête « On n’a plus besoin de ces auto-collants. Ils seront tous contents, et je ne serais pas le seul à avoir un magazine complet ». La journée d’avant, il avait montré son magazine tout rempli d’auto-collants à ses amis de classe. Les dinosaures brillaient sous la lumière des yeux émerveillés, et affirmaient qu’il ne mentait pas en disant qu’il avait terminé de remplir le magazine et que chez le libraire on peut trouver tous les autocollants. Le sachet coûtait une fortune, 100 millimes. Mais, avec tous ces auto-collants restants, ils n’avaient plus à galérer.

A sa rentrée de l’école, il trouva un volcan.
-« C’est toi qui a pris les auto-collants?? »
-« Oui, je les ai distribué à mes amis »
-« Amis ??? [Une gifle] Il n’y a pas d’amis dans la vie! [Une gifle] Tu sais à quel point je galère pour ramener l’argent [Une gifle] pour vous acheter ça et vous éduquer??? [Une gifle] Tandis qu’eux [Une gifle] et leurs parents s’en foutent de l’éducation et de la culture [Une gifle]. Et c’est ça ma récompense??? [Une gifle] L’argent de ton père [Une gifle] tu le distribues gratuitement??? [Une gifle] »
Il fallait toujours être meilleur que les autres. Or il se disait depuis le début qu’on ne pouvait être comparé qu’à soi. D’ailleurs, c’est ce qui l’attirait le plus au récit d’Adam et Satan. L’erreur de Satan était de se comparer à autrui. C’est ainsi qu’il s’es déchu tout seul. Longtemps, il ne garda que cela des récits religieux .
Quelques gouttelettes de sang commencèrent à pleuvoir du haut de sa narine droite.
– « Va m’attendre dans ma chambre. Je choisis une branche et viens te donner ta correction. Celle-là je vais l’appeler Tartoura. Tu voulais savoir ce que c’est la Tartoura??? Va dans la chambre et attends-moi, je vais te montrer ce que c’est ».
Deux jours avant, il regardait avec tout le monde la télé, un film sur une chaîne italienne, et ce mot l’avait intrigué.
-« C’est quoi la Tartoura ??? »
Les adultes ont éclaté de rire. Quelques années après, il avait conclu qu’il avait simplement mal entendu le mot « tortura ». Et ce jour là, l’adulte ne manqua pas à son devoir didactique, et l’enfant a fini par apprendre le sens de ce mot.
Assis sur le bord du lit, il se demandait quoi faire, quoi ressentir au juste, quelle expression afficher, ce qu’on lui demandait sans dire. Toute situation a une solution tant que ce n’est pas un accident. C’est ce que lui avait dit l’homme qui l’aida à descendre le jour où il avait grimpé une roche assez haute pour sa petite taille, avant de s’y trouver coincé comme un chat. On voulait le punir, ça il le savait. Il avait fait une erreur, ça aussi il le savait. Mais laquelle au juste.
Armé d’une branche fine d’olivier, il entra dans sa chambre.
– « Je te jure que je ne les ai pas vendus. Je les ai donné, c’est un bon acte ».
– « Comme si ça allait me rendre plus content, enfant pourri »
Au deuxième coup, la branche se cassa.
– « Je te laisse ici. Je ramène le caoutchouc noir, et une autre branche ».

Quinze minutes étaient passées. La montre au mur ne cessait de dessiner la lenteur du temps. Il avait compris qu’il n’y avait rien à faire, qu’il fallait traverser tout le chemin, et que nulle parole ne pouvait arrêter ce qui devait se passer. Quinze minutes de peurs différentes l’avaient conduit à trouver le point positif de la situation : on ne le frappait pas. Il s’est mis à regarder la chambre, le bureau, les bouquins et le tas de magazines pour enfant. Majed, Samer, Bassem, Mickey, Pif, Picsou, Qaws Qouzah, Adnen, Astrapi, Mikado; tout y était. Ses petits compagnons colorés sont là.

Elle entra d’un coup.
– « Il t’a frappé??? »
– « Pas encore »
– « Il est très en colère. Tu aurais dû nier, et dés que tu nies ne recule jamais »
– « Mentir ??? Il me frapperait encore plus »
– « J’aurais pu faire semblant de te croire et te défendre. Ce n’est pas bien de mentir. Sauf si c’est pour se défendre, c’est le prophète qui le dit. Il vient »
Et elle se faufila.

Il n’était pas venu de suite, mais trente minutes après. un ensemble de branches à la main, ainsi qu’un caoutchouc et un long câble d’antenne.
– « Ce n’est pas encore commencé, je vais te laisser attendre. Étends-toi sur le lit. Ce sera une Tartoura inoubliable ».
Il prit les tas de magazines pour enfants, et commença à les jeter, toutes, sur le petit corps, jusqu’à ce qu’il soit totalement couvert.
– « Sors ta tête, tes pieds et tes mains »
L’enfant s’appliqua.
– « Attends-moi ici, je ramène du mazout. Je vais les brûler, et toi avec. J’ai dépensé ma vie à te les acheter, toi et tes sœurs. Vous ne me servez plus à rien, tu es prêt à les donner gratuitement à n’importe qui ».
Sans savoir que sa prophétie allait se réaliser, il enleva la montre avant de sortir.
Enterré sous les papiers pleins de traits et de couleurs, il regardait les dessins qu jaillissaient devant ses yeux entre les différents traits du plafond. Hamdi, le fils du voisin d’en haut, regarde le spectacle par la fenêtre mangeant son énième sandwich au concentré de tomates. L’idée d’offrir un spectacle à Hamdi ne lui avait fait ni chaud ni froid. Il était absorbé par l’idée qu’il pensait à ne pas penser. ça va finir par se terminer. Tout finit par se terminer. Rien ne finit avant de se terminer, c’est de l’ordre des choses, il n’y pouvait rien. Il l’avait déjà appris depuis deux ou trois années. Comment s’appelait déjà cette raclé??? « La dance des zindiens » qu’elle s’appelait, une raclée participative où tout le monde, sauf elle, a participé. Vue en ce moment là, elle lui a paru amusante, et il a pu comprendre ce qui les avait fait rire. Vue de l’extérieur, sa posture même prêtait à rire lors de la « dance des zindiens ». Assis sur une petite chaise, une autre petite chaise en face sur laquelle il avait mis ses pieds, une chaise renversée sur les genoux, pour les coincer et les mains attachées. Tel un malheureux cow-boy attrapés par les Apaches. Et ils dansaient, chacun son bâton à la main, en faisant le cercle, tout en lançant des cris comme dans les western spaghetti que l’adulte adorait tant, distribuant chacun un coup sur les pieds, dans un rythme aléatoire, tout en réservant d’autres surprises, gifles, ou « fausses annonces ». Il lui arrivait de crier sans qu’il y aie des coups. Et ça faisait rire. Il lui arrivait aussi de se secouer, ce qui provoquait le vacarme des chaises qui bougeaient tel un corps de robot et se pressaient plus sur ses genoux ainsi que le spectacle de l’impuissance gestualisée. Regardant cette dance de l’extérieur, il avait fini par comprendre ce qu’il y avait de rigolo là dedans. Son espoir que ça pouvait se terminer avant qu’ils aient décidé de finir, l’expression de cet espoir, sa vanité. Alors qu’il suffisait de patienter, ne rien attendre.

– « J’ai pris congé pour cet aprés-midi, et tu ne vas pas à l’école. Tu n’iras plus jamais à l’école. J’ai ramené le mazout, et je vais prendre le temps de t’éduquer avec les bâtons, jusqu’à ce qu’ils se cassent ».
Etre fidèle à ses paroles est une qualité rare dont les bâtons auraient apprécié l’absence.

La première session avait pour pour règle « le plus tu pleures, le plus je te frappe » et fût interrompue par trois pauses de quelques minutes. Elle glissa à la chambre à chaque pause.
– « Mais dis quelque chose, essaie de l’attendrir »
Hélas ça n’avait pas marché
– « Demande pardon et promets que tu ne le referas plus »
Idem
– « Demande encore pardon »
Il n’aimait pas répéter, mais le script n’était pas si difficile, et de toutes manières il n’avait vraiment rien à dire. Les bâtons, parfaite illustration de l’ampleur des diversités botaniques, avaient fini leurs rôles. L’adulte nageait dans les sueurs, et commençait à prendre faim.
– « Je mange et reviens »

L’odeur du papier l’avait accompagné. Il fait mal partout. Mais les douleurs aux pieds, et aux mains commençaient à se calmer. Le calvaire allait reprendre à zéro, et il n’avait pas les moyens linguistiques pour se dire « Merde ». Ce n’était pas fini, il semble que ça vient juste de commencer.

La deuxième session avait pour règle « pleure ou je te frappe encore plus ». Or, l’exercice de la première session avait épuisé ses cordes vocales et son énergie communicatrice. Bien que les mains et pieds avaient repris à zéro, mais le souvenir de la première session était encore récent. Pour faire plaisir à l’adulte, il dût se restreindre à gémir et imiter les sons de pleurs. Ce qui était encore plus épuisant.
– « Tu mens, tu n’es pas en train de pleurer. Montre moi tes larmes, montre moi tes larmes espèce d’ingrat, attardé, handicapé »
Il avait toujours cru que c’est à cause du tremblement de ses mains et sa maladresse qu’on l’appelait ainsi. Etait-ce le cas ??? Parfois, pris dans les labyrinthes de ses réflexions, il oubliait de gémir, et les coups du caoutchouc se durcissaient. Ce qu’il attendait vraiment, c’était le mazout. Il voulait avoir un flashback, et s’excusait à lui même de ne pas être devenu astronome comme il s’était promis arguant qu’il n’en avait pas eu le temps, et que c’est désolant que les Arabes aient perdu un autre scientifique dans un temps où ils manquent de science. C’est ce qu’il avait compris en lisant les magazines qui le prenaient dans leurs bras.

Contrairement à sa précédente, il n’y avait pas eu de pauses, bien qu’il y aie eu des interruptions à l’intérieur de la chambre, où l’adulte absorbé par son devoir d’éducation s’essuyait les sueurs et répétait
– « Moi, je me casse la vie à travailler et vous acheter de quoi vous cultiver dans ce monde d’ignorants, et toi tu distribues gratuitement aux enfants d’énergumènes. Distribue tes parents alors, hein » avant de reprendre sa trance.

La nuit était tombée depuis un bon bout de temps, et il avait reçu l’ordre de s’allonger sur le ventre. Les magazines ne couvraient plus que la partie allant des fesses aux pieds. Après avoir dîné et repris ses forces, l’éducateur revint, avec le câble. Et ce fût le tour du dos. Aucune règle n’accompagna la troisième session. D’un coup, un simple « Ah » sincère était devenu suffisant comme réponse aux coups. La porte de la chambre était ouverte, et toute la maison, ainsi que ses adultes et enfants, avaient accès au courant sonore provenant de la chambre parentale. C’était une chambre au fond d’un couloir, à l’autre bout se trouvait la porte extérieure.
Allongé sur le dos, il ne pouvait arrêter de réfléchir au mazout. Il n’était pas confortable à l’idée de partir dans cette position, il n’y a rien à voir du côté du lit, et si jamais le flash-back vient il ne trouvera pas d’écran. Il avait pensé utiliser les derniers instants pour se tourner de l’autre côté. Le plafond est un bon écran, se disait-il. Il s’était brûlé assez de fois avant, et n’avait aucun mal avec l’idée du feu.

Elle entra, saisit l’adulte.
– « Lâche-le, ça suffit, il a compris, tu vas le tuer comme ça ».
Le volcan était encore en éruption, il la bouscula criant « Sors » et ferma la porte. Le câble reprit son sifflement, jusqu’au moment où un vacarme s’est fait entendre du dehors. Câble en main, l’adulte sortit voire.
– « Ne me retenez pas, je vous ai dit que je m’en vais. Je m’en vais d’ici et je ne retournerai jamais ». Il sursauta sous les magazines éparpillées et jeta ses yeux depuis la porte de la chambre. Elle sortait de la porte de la maison, avec des pas fermes. Par la même porte, au même moment, l’Angoisse entra, fracassante, et s’est jetée sur lui, lui mordant l’épaule gauche, son long croc atteint son cœur, ses griffes s’enfonçant dans son dos. L’effroi froid le saisit. Elle est vraiment partie. Il commença à pleurer. Le câble, vite revenu, lui lança
– « Tu es content comme ça, hein??? Tu es content comme ça ??? Elle est partie à cause de toi, parce que tu n’es qu’un impoli. » Les coups se suivirent, en musique de fond à ces crocs et griffes qui le faisaient pleurer du fonds des os et de la moelle épinière.

Elle est revenue une heure après. Les coups s’étaient arrêtés trente minutes avant. Trente minutes sans ardeur, comme si ces derniers coups n’étaient pas destinés à être des coups, mais autre chose. L’intimité , l’authenticité et la sincérité des premières sessions n’étaient plus là. Des deux côtés.

– « Ton oncle m’a dit que tu as fini par pleurer »
– « Ce n’est pas vrai, je n’ai fait que gémir, comme tu m’as déjà vu »

Elle est revenue, et il avait appris à mentir. Il s’était dupliqué.